Soms denk ik dat mijn hond Zjonnie meer van het leven begrijpt dan menig mens, mijzelf inbegrepen. Ruim vier jaar geleden is zijn achterpoot geamputeerd vanwege kanker in zijn knie. Als ik hem na de ingreep ophaal bij de dierenkliniek in Den Bosch, zegt de dierenarts geruststellend, terwijl hij Zjonnie op de achterbank legt: “Die slaapt wel de hele weg.”

We zijn de eerste bocht nog niet om, of Zjonnie begint te gillen als een speenvarken wiens staart wordt geknipt zonder verdoving, én probeert via de achterbank op de passagiersstoel te klimmen. Pijn, paniek, restjes narcose — en ik, met m’n handen aan het stuur, maar liever in mijn oren, bel mijn dierenarts in Heerlen. Door het gegil versta ik hem nauwelijks. Als we na vijf kwartier de praktijk binnenlopen, krijgt Zjonnie meteen een kalmeringsspuit in z’n bil. Ik wil er inmiddels zelf ook wel één.

En wat gebeurt er binnen 24 uur? Zjonnie loopt. Hij plast. Hij poept. En hij maakt ruzie met een herder waar hij vijf keer in past. Hij heeft dan misschien één poot minder, zijn terrier-karakter blijkt onaangetast.

Ik huil harder dan hij. Veel langer ook. Zjonnie gaat gewoon. Geen drama. Geen “Waarom ik?”. Geen Insta-post over zijn verlies. Hij past zich aan. Met wat er is, en niet meer. Het duurt best even voordat ik me realiseer dat dit mijn verdriet is, en niet het zijne.

Dieren lijken te eren wat ís. Wij mensen daarentegen… wij rouwen om het onvermijdelijke en verlangen naar het onmogelijke. En precies dát veroorzaakt ons lijden. Die wijsheid komt niet van mij, maar van de Dhammapada:

“Door te treuren over het onvermijdelijke en te verlangen naar het onmogelijke, veroorzaakt men zichzelf lijden.”

Zjonnie herinnert me daar dagelijks aan. Hij loopt nu al ruim vier jaar op drie poten, sleept met stokken die veel groter zijn dan hijzelf, en lijkt altijd te lachen. Hij maakt het zichzelf niet moeilijk. Hij verlangt niet naar het onmogelijke — ook al begint zijn overgebleven achterpoot het inmiddels ook langzaamaan te begeven. Zjonnie blijft me lessen in veerkracht geven.

Zit je vast in ‘hoe het had moeten zijn’?

Dan is het misschien tijd voor een frisse blik, veerkracht en eigen regie. Wil je weten of je daar klaar voor bent? Het begint met een gesprek!

En… de lenteactie duurt nog tot en met 18 mei: 50% korting op losse sessie en pakketten!