Ja, die van in de rij bij de Aldi. 🐾

Mijn Griekse god is geen Griek. En ook geen god, maar gewoon een jongen uit Maastricht die bij mij in de straat de gasleidingen aan het vervangen was.

Ik noem hem zo omdat hij, voor mij althans, ongelooflijk mooi is én een van die zeldzame exemplaren die daar totaal niet mee bezig lijkt te zijn.

Op Tinder komen mannen voorbij die minstens zo mooi zijn, maar hun foto’s roepen: sixpack, zonnebril, selfies in de spiegel, schaduw aan de juiste kant. Schoonheid als troef. En daar is niks mis mee.

Maar mijn Griekse god doet daar niet aan.

Hij drinkt als een zeeman. Rookt als een schoorsteen. En toen we elkaar weer zagen na zijn vakantie, zag ik dat hij met wat moeite zijn sokken weer aan kreeg. “Te veel pizza gegeten in Italië?” vroeg ik lachend. Wat hij beaamde met: “Ja, bijna iedere dag twee.”

In januari van dit jaar zag ik hem voor het eerst verschijnen in de straat. We maakten regelmatig een praatje. En als we dat deden, zag ik hoe hij naar me keek (ik wil niet weten hoe ik naar hem keek 🙈).
En op een dag dacht ik: No guts, no glory.

Ik vroeg hem of hij mijn minnaar wilde worden.
Te vaak heb ik dingen laten schieten uit angst voor afwijzing.
Hij zei ja.

We zien elkaar niet zo vaak. Maar dat maakt me inmiddels niet meer uit. De dingen die ik van hem leer als ik hem niet zie, zijn misschien wel waardevoller dan de dingen die we samen doen.

Ik, die (letterlijk) leeft van woorden en communicatie, leer iets nieuws:
niet-communiceren.
Want hij is, zoals hij zelf zegt: “Niet zo van de communicatie.” En daarin doet hij geen concessies, heb ik gemerkt.

Hij belt meestal niet terug. Hij appt de helft van de tijd niet terug. Of pas drie dagen later. En dan kort en niet krachtig. Toen ik hem vroeg: “Vind je het eigenlijk wel leuk als ik je een berichtje stuur?” antwoordde hij: “Het stoort me niet.”
(Daar hebben we later smakelijk om gelachen.)

En als hij weer eens op zich laat wachten, besef ik dat het niet hij is die teleurstelt, maar mijn eigen verwachtingen.

Ik leer dat stilte ook ruimte geeft.
En dat het verfrissende inzichten oplevert om niet steeds te kijken of Schrödingers kat nog leeft. 🐈‍⬛

Het meest waardevolle? Dat géén bevestiging krijgen me iedere keer weer terugbrengt naar mezelf — en naar wat voor mij belangrijk is. In plaats van te stampvoeten als een drammerige kleuter bij de snoepafdeling, omdat iemand z’n leven niet overhoop gooit om mij te plezieren (wat toch nooit werkt).

En het wonderbaarlijke is: hoe meer ik dat doe, hoe meer écht contact er is.

Hij werkt nog steeds in Hoensbroek. En als we elkaar dan tegenkomen en naar elkaar zwaaien, lacht hij naar me en dan zie ik zijn gezicht oplichten. Meestal duurt het dan niet lang voor er een ‘hooii’ verschijnt, gevolgd door: ‘Heb je tijd?’Maar ook dat tikt als een kapotte klok.

Ik heb geen idee hoe lang dit nog zo doorgaat. En ik weet: er zit een dunne lijn tussen leren en zelfkastijding… maar zolang het eerste wint, blijf ik zwaaien.
En lachen. 😄
Als een heuse queen. 👑

Oh, en hij weet niets van dit alles.
Nix zeggen, hè… 🫢

Wat is jouw Schrödingers kat? 🐈‍⬛
Plan een (gratis) kennismaking.