Leestijd 2 minuten

Af en toe komen de muren op me af. Dan moet het in huis ineens anders.
Herkenbaar? Dan moet de bank 180 graden naar rechts. De tafel in de keuken komt weer op z’n oude plek. En de stellingkast verhuist naar de andere kant van de kamer.

Om dat laatste voor elkaar te krijgen, moet de kast helemaal leeg.

Tijdens het leegruimen kom ik mijn oude kleurdoos tegen. Die heb ik de afgelopen jaren al vaker in mijn handen gehad, maar ik kan me niet herinneren dat ik er ooit nog echt in gekeken heb.

De kleurdoos kreeg ik op mijn verjaardag toen ik, ik schat, negen werd. Van wie weet ik niet meer.

Het was een van mijn grootste schatten. Ik herinner me dat ik de potloden met de puntjes naar boven, gesorteerd op kleur, met het merkje naar voren eindeloos vaak goed heb gelegd. Mijn kleine broertje mocht er nog niet eens naar kijken. Het briefgeld dat ik voor mijn verjaardag kreeg, verstopte ik achter de potloden.

Als ik de doos nu openmaak, zie ik dat ik geen enkel potlood ooit gebruikt heb. Allemaal precies even lang, de puntjes nog steeds perfect scherp.

Ik glimlach. Ik weet nog dat ik zuinig was op deze schat, maar zo zuinig was ik vergeten.

Terwijl ik al m’n boeken – op kleur natuurlijk – weer terugzet in de kast, die nu aan de andere kant van de kamer staat, bedenk ik wat ik allemaal nog meer ongebruikt heb gelaten in mijn leven. Misschien niet per se uit zuinigheid, maar wel door voorzichtigheid, onzekerheid of omdat ik bang was voor wat andere mensen wel niet zouden denken — positief of negatief.

Zoals:

Dromen laten waaien omdat ze te ambitieus leken.
Mensen geen kans gegeven omdat ik mijn vooroordelen al klaar had.
Ruzies niet bijgelegd omdat mijn trots me tegenhield.
Opdrachten niet aangepakt omdat ik dacht dat ze te hoog gegrepen waren.
Mezelf klein gehouden omdat ik bang was voor kritiek.

En ook:

Waardering niet uitgesproken omdat ik het gewoon niet over mijn lippen kreeg.
En zeker te weten: veel te weinig ‘Ik hou van jouws’ weggegeven.

Niet dat ik echt geloof in spijt. Toch was het fijn om even wat momenten terug te halen. Want voor leren is het nooit te laat.

En terwijl ik verderga met het inruimen van de kast en bedenk dat ik de kleurdoos aan m’n creatieve nichtje voor haar verjaardag ga geven, komt deze vraag op: “Did I use all that I was given?”

Ik weet niet van wie die vraag oorspronkelijk komt, maar na even googelen kom ik uit bij een variant:

“When I stand before God at the end of my life, I would hope that I would not have a single bit of talent left, and could say, ‘I used everything you gave me’.”
— Erma Bombeck

Ik ken Erma niet, maar ze heeft een punt! ✏️☺️

Een volmondig ‘ja’ kan ik nog niet zeggen, maar de kleurdoos gaf me wel de inspiratie om vanaf nu zo min mogelijk kleurtjes ongebruikt te laten – of het in ieder geval te proberen. 😁

Welke kleuren laat jij ongebruikt? 🎨

👉 Boek een gratis kennismaking via www.lara.coach