Op de camping zie ik een vrouw met haar voet in het gips. Ze kijkt bedrukt als ze met haar krukken naar het toilet hopt. Ook als ze terughopt naar haar vouwwagen, kijkt ze moeilijk en dat verandert niet als ik haar begroet. Ik vermoed dat ze hoopt op wat medeleven.

Bijna een jaar geleden brak ik mijn humerus. Het bot in mijn bovenarm krakte doormidden, net zoals vroeger mijn zuurstokken die ik op de kermis kreeg als ik die wéér eens liet vallen.

De korte versie van mijn gebroken arm? Ik ben op de camping met mijn twee nichtjes, Sam en Lou. Terwijl zij in het zwembad liggen, zit ik er vlakbij te lezen — ironisch genoeg het boek The Wisdom of The Body. Lou komt naar me toe en zegt dat Sam al even in het water ligt en niet meer bovenkomt. Ik vraag nog: “Is dit een grap? Want als het een grap is, is het geen leuke grap.” Maar omdat Lou me met een bleek gezicht en grote ogen aankijkt, ren ik naar het zwembad. En inderdaad, daar ligt Sam in het water, met haar gezicht naar beneden, armen gespreid, haar als een onderwater-Medusa.

Terwijl ik op haar af storm, klap ik achterover. Alsof ik tegen een onzichtbare muur ren. Tijdens mijn val op de hardhouten vloer zie ik Sam boven water komen. Pijn en opluchting in één klap. Als ik begin over te geven van de pijn, krijgen Sam en Lou door dat hun grap niet het effect heeft dat ze op YouTube hebben gezien. Ik kan me voorstellen dat ze zich allesbehalve fijn voelen als hun tante met de ambulance van de camping wordt afgevoerd.

Wat me aangenaam verrast in de periode daarna, is de support die ik krijg. Van familie, vrienden en van onbekenden. Als je met een mitella rondloopt, vragen mensen wat er is gebeurd (“Oh, écht…?”), tonen ze empathie, zijn lief, behulpzaam en geduldig als de dingen wat langer duren. En eerlijk is eerlijk, ook bedrukt kijken helpt daar bij.

Als ik eindelijk weer mijn eigen ondergoed kan ophijsen en de fysiotherapeut al een paar keer heeft gezegd dat het tijd wordt om de mitella af te doen, voel ik een lichte weerstand. Uiteindelijk leg ik het ding toch in de kast. Tot ik merk dat ik aan het ding aan het ‘gebruiken’ ben om dat fijne gevoel van support vast te houden. Misschien wel net zoals de dame op de camping.

Ik zie regelmatig mensen om me heen die ‘verslaafd’ zijn aan support. Vaak creëren ze onbewust drama en houden hun verhaal levend om die support niet kwijt te raken. Dat is niet goed of slecht — alles heeft zijn plek en, zoals met alle eigenschappen van de mens, ik ben echt geen uitzondering. Maar het maakt je wel afhankelijk van de reactie van anderen en de teleurstelling kan groot zijn als je die steun niet (meer) krijgt.

Of we het nu willen of niet, het leven draait altijd om een evenwicht tussen uitdagingen en support. Ons lichaam heeft deze balans nodig om optimaal te kunnen functioneren, ook al streven we er vaak naar om de hele dag door gelukkig te zijn.

Johan Cruijff zei het al: “Ieder nadeel heb z’n voordeel.” Uiteindelijk vond ik 69 voordelen van mijn gebroken arm, dingen die ik echt niet had willen missen. Ik heb m’n mijn nichtjes dan bedankt ook voor hun ‘grap’ en gezegd dat de cadeautjes en tekeningen nu echt niet meer nodig zijn.

Uiteindelijk willen we allemaal gewaardeerd worden voor wie we zijn. En wie we zijn is een expressie van onze hoogste waarden, niet van het drama waar we soms (te lang) aan vasthouden omdat we er verslaafd aan zijn geraakt.

Ook liever je (onzichtbare) mitella afwerpen en winst halen uit de dingen die je hebt meegemaakt?