Over het magische afscheid van een hondje dat nog drukker was dan 10 hondjes die ook heel druk zijn!

Als ik maandag met Zjon naar de dierenarts rijd, kijkt hij uit het raam. Alsof hij weet wat er komen gaat. Sinds zondagmorgen doet zijn enige achterpoot het niet meer. In het bos vond hij die ochtend nog een bal en voelde zich even de koning te rijk. Maar als ik de bal een tweede keer een stukje laat rollen en hij erachteraan loopt, gaat hij zitten… en komt niet meer overeind.

Tijdens onze wandelingen draag ik hem al een tijdje. Dan gaat hij zitten, kijkt me aan, en dan mag ik hem oppakken. Als een klein koninkje zit hij dan in een speciale draagzak tegen mijn buik geplakt, alles goed in de gaten houdend. Als je als hondje niet meer op je enige achterpoot kunt staan, worden gewone dingen zoals poepen en plassen ineens erg ingewikkeld. En zo kijkt hij ook: moeilijk, en een beetje in de war.

Als ik hem zo naar buiten zie kijken, tijdens ons laatste ritje en na 11 jaar trouwe dienst, lijk ik een soort berusting te zien in het onvermijdelijke voor al wat leeft. Ik heb de dierenarts gevraagd of ze hem een spuitje wil geven in de camper, en gelukkig vindt ze dat prima. Ik heb ergens gelezen dat het ook voor hondjes fijn is om te gaan op een plek met een prettige associatie.

En zo zitten we dan samen op de achterbank van de camper. Ik op de bank, hij naast mij op zijn favoriete dekentje. Een prik in zijn bil, een infuusje. Terwijl de dierenarts het middel inspuit, denk ik aan wat mijn moeder van de week zei: “Waarom verkopen ze dat spul niet gewoon, dan kunnen we het zelf doen.” Ik: “En als ik nou een hekel aan jou krijg?” Moeder met grote ogen en op z’n Brabants: “Oeg ja.”

Hij gaat rustig liggen, geen kik, geen weerstand, kopje op mijn hand. Het is een ‘smooth sailing’ en zo gepiept. De dood is heel klein en heel groot tegelijk. Voordat ik naar het crematorium in Hasselt rijd, leg ik hem nog even thuis in de woonkamer. Ik heb ook gelezen dat het belangrijk is dat de andere hondjes afscheid kunnen nemen. Polly snuffelt één keer en maakt snel rechtsomkeert. Easy snuffelt wat langer en loopt dan met me mee naar de keuken om te schooien om een koekje. Ieder z’n eigen manier, zeg maar.

Een vriend zei ooit tegen me: “Je moet die honden maar eens wegdoen en een fatsoenlijk leven krijgen.” Toen was ik erg beledigd. Nu denk ik: mijn hondenfamilie ís ook een familie, alleen in een andere vorm. En hij projecteert wat hij het allerbelangrijkste vindt op mij, net zoals we dat allemaal regelmatig doen. Want als je erop let, hoor je het woord ‘moeten’ ineens overal.

Maar terug naar de achterbank.

Ik vond het magisch om bij Zjonnie te zijn daar in het campertje. Misschien was hij zo rustig omdat ik dat ook was. Eerlijk is eerlijk, ik had in de dagen daarvoor wel wat werk verricht aan al die onnodige eikeldingen die in dit soort situaties om de hoek komen kijken, met schuldgevoel op nummer 1. Gelukkig ken ik een geweldige manier om die gepolariseerde emoties om te zetten. 🙂

En ja, het klinkt misschien soft en gezapig, maar ik zat met tranen en een hart vol liefde en dankbaarheid naast hem. En ja, dat voelt voor mij beter dan tranen van leegte en verdriet. En ik weet dat het de norm is om te rouwen, en ik durf het bijna niet te zeggen, maar zoals we dat doen en geleerd hebben, is niet nodig.

Ik geloof ook sterk in de universele ‘Law of the One and the Many’. Die zegt onder andere dat eigenschappen nooit verloren gaan. Ze bewegen van de één (in dit geval Zjonnie) naar velen. Zo is niemand ooit echt ‘weg’. En ik zie meteen al wat dingen terugkomen in Easy en Polly. Zo zit Polly me nu vanachter de computer aan te staren.

Er is één eigenschap van Zjonnie die ik mijzelf wil toe-eigenen, ook al maakte die eigenschap hem niet bij iedereen geliefd en wel een van mijn grote leermeesters: Ik heb nog nooit een wezen gezien dat dacht dat hij de meest welkome gast was op deze planeet.

---

Me? Neem gerust contact met me op via hi@lara.coach of via +31 6 4230 7648.